Dag 173 Zelfverantwoordelijk zijn de sleutel tot transformatie.


Vervolg op dag 172. Zolang ik een ander niet aanspreek op zijn Zelfonoprecht gedrag en daarop zelf dit gedrag veroordeel, Ik stop en Adem. Ik realiseer me dat ik in reactie van gedrag van een ander die niet daadwerkelijk fysiek verantwoordelijkheid is, zijn bijdrage als gemis overschreeuwt met smoesjes en zijn verantwoordelijk als afspraak als fysiek niet daadwerkelijk wandelen in mezelf een reactie oproept.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn realisatie koppel aan iemand buiten mezelf. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben in het contact met iemand anders mijn ergernis over de manier van aandacht vragen aan iemand anders koppel. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik aan het uitblijven van elkaars bijdrage een oordeel koppel. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben aan iemands woorden het woord smoesje koppel als uitleg over het feit de opdracht niet gemaakt te hebben.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben aan het niet maken van de opdracht volgens afspraak dit veroordeel. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik van mening ben dat deze persoon zich overschreeuwt door de manier van aandacht vragen door onderwerpen uit te vergroten. 


Omgaan met teleurstelling en mensen die op overdreven wijze aandacht opeisen voor hun succes of gedrag roept in mij een reactie op. Als die persoon dan iets aardigs zegt of iets aan me vraagt negeer ik zijn aanbod tot communiceren en vervolgens duw ik de ander in mijn eerste reactie weg. 

Ik realiseer me dat ik in reflectie op mijn reactie die ik in de ander zie en als in mezelf activeer mijn oordeel zie. Wat ik afwijs is mijn enthousiasme. Datgene wat ik in mezelf afwijs. In de plaats van enthousiasme plaats ik afwijzing. 

Door de vriendelijkheid die ik laat zien door het gedrag van de ander te gedogen en niet te reageren daar onder verschuilt zich het woedende kind zich. Het kind dat niet tegen teleurstelling kan omdat zijn enthousiasme werd afgewezen wordt overschreeuwt door afwijzing. 

Zolang ik deze persoon, die ik als in mezelf heb aanvaard en toegestaan, niet aanspreek op zijn gedrag ben ik onoprecht. Al ik me ervan bewust ben dat iemand onoprecht is met zichzelf op welke manier dan ook - niet naar het systeem, maar naar het leven - en ik doe niets omdat ik bang ben of omdat het risico te groot is, dan ben ik één met en gelijk aan zelfonoprechtheid en ga ikzelf onderuit. 


Dit is de sleutel tot transformatie op alle manieren - het praktische punt van het zelf verantwoordelijk zijn voor allen als zijnde zelf in elk moment.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik onoprecht ben als ik een ander als in mezelf aanvaard en toegestaan niet aanspreek op zijn zelfonoprecht gedrag.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben gedrag dat ik als in mezelf aanvaard en toegestaan heb verwar met gedrag van een ander. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik het gedrag van een ander veroordeel.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik gedrag van een ander beoordeel volgens mijn mind.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik het groepsproces verstoor door een teamlid te veroordelen op het feit dat hij volgens mij zichzelf overschreeuwt en negatief om aandacht roept. 


Als ik me ervan bewust ben dat iemand onoprecht is met zichzelf op welke manier dan ook - niet naar het systeem, maar naar het leven - en ik doe niets omdat ik bang ben voor kritiek, afwijzing of omdat het risico te groot is, dan ben ik één met en gelijk aan zelfonoprechtheid en ga onderuit. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachten niets zeggen dat ik hierdoor één met en gelijk aan zelfonoprechtheid ben. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mezelf verhinder om effectief te zijn.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben Zelfonoprecht te zijn en onderuit ga als afgescheiden zijn van Leven.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben door niets te zeggen en de ander te veroordelen in wezen ons beiden onderuit haal.


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn realisatie van afgelopen week heb ingeslikt. 


Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in het contact met iemand mezelf erger. Ik realiseer me dat ik me stierlijk erger aan de manier van aandacht vragen. Ik realiseer me dat ik me erger zodra er navraag wordt gedaan over elkaars bijdrage aan het groepsproces. Mijn ergernis ontstaat in reactie nadat blijkt dat deze met een smoesje uitleg geeft over het feit de opdracht niet gemaakt te hebben volgens afspraak. 


Wat ik me in wezen realiseer is dat deze persoon zelf verantwoordelijkheid zijn ontloopt met een smoesje en vervolgens zichzelf overschreeuwt. Door middel van aandacht vragen. Waarop hij zijn bijdrage met hypothetische voorbeelden gaat uitvergroten. 


Wat er gebeurt is dat ik realisatie krijg ten aanzien van dat verantwoordelijkheid nemen niet daadwerkelijk wordt gewandeld zoals tijdens de bijeenkomst als fysieke realiteit blijk waarin deze persoon in plaats van verantwoordelijkheid nemen deze ontloopt met een smoesje.  


Ik realiseer me dat zelf verantwoordelijk zijn de sleutel is tot transformatie op alle manieren - het praktische punt van het zelf verantwoordelijk zijn voor allen als zijnde zelf in elk moment. Ik stel mezelf ten doel dat ik mijn gedachten, emoties en gevoelens effectief transformeer. Ik stel mezelf ten doel om eenheid en gelijkheid voor alle leven te realiseren door dit éérst in mezelf te realiseren.


Dag 174 Afwijzing koppel aan enthousiasme.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Dualisme

Woorden als topjes van de ijsberg