Dag 172 In oordeel beoordeel ik onoprecht.

Afgelopen week had ik een realisatie. In het contact met iemand erger ik me stierlijk aan de manier van aandacht vragen. Zodra er navraag wordt gedaan over elkaars bijdrage aan een gesprek blijkt dat deze met een smoesje uitleg geeft over het feit de opdracht niet gemaakt te hebben volgens afspraak. Ik vind dat deze persoon zich overschreeuwt door de manier van aandacht vragen door onderwerpen uit te vergroten. 

 Omgaan met teleurstelling en mensen die op overdreven wijze aandacht opeisen voor hun succes of gedrag, zij roepen in mij een reactie op. Als die persoon dan iets aardigs zegt of iets aan me vraagt negeer ik zijn aanbod tot communiceren en vervolgens duw ik de ander in mijn eerste reactie weg. In reflectie op mijn reactie die ik in de ander zie en als in mezelf activeer zie ik mijn oordeel. Datgene wat ik in mezelf afwijs. De vriendelijkheid die ik laat zien waaronder het woedende kind zich verschuilt. Het kind dat niet tegen teleurstelling kan en zich overschreeuwt door aandacht van anderen op te eisen. 

Zolang ik deze persoon niet aanspreek op zijn gedrag ben ik onoprecht. Als ik me ervan bewust ben dat iemand onoprecht is met zichzelf op welke manier dan ook - niet naar het systeem, maar naar het leven - en ik doe niets omdat je bang bent of omdat het risico te groot is, dan ben je één met en gelijk aan zelfonoprechtheid en ga je onderuit. 

Dit is de sleutel tot transformatie op alle manieren - het praktische punt van het zelf verantwoordelijk zijn voor allen als zijnde zelf in elk moment.

Zelfvergevingen zie dag 173

http://lite.desteniiprocess.com