Dag 166 In relatie tot mijn reactie reageer ik.


Afgelopen week heb ik tijdens een bijeenkomst aangegeven dat ik in reactie op reacties in mezelf en anderen emotioneel kan worden. Ik heb ook benoemd dat ik vind dat mijn reacties dramatisch zijn. Ik denk wel eens vaker: 'zal ik overdrijven in het uiten van mijn ervaring en mijn reactie hierop. Ik bespreek dit oprecht in deze groep. De deelnemers reageren specifiek op mijn vraag. Ik vind dat ik beter wil doseren en mensen in de ogen wil zien als ik met hen in gesprek ben. 

In het verleden lukte het mij niet als ik in reactie was om oogcontact te behouden. Ik dissocieerde licht en was afgescheiden van anderen. Ik kon hen niet in de ogen kijken en keek vaak vol schroom naar het puntje van mijn schoenen. Door mijn uitingen en kwetsbaarheid oprecht wel te benoemen heeft mij gebracht dat ik aanwezig in Hier in contact met de groepsleden kan blijven. 

Vandaag had ik in de trein een reactie op een persoon die op zijn gitaar begon te spelen. Hij zong vals waarop ik dacht wat een aansteller. Aandacht vrager. Leer je eerst eens zingen. Oeps zo dacht ik hou je mond maar. Wat een vreselijk drama die zangkunst van jou. 

Hij ging door met zingen en ik realiseerde me dat ik in reactie op hem mijn gedrag van in de groep waarin ik emotioneel ben ook aanstellerig vind. IK associeer zijn onbevangen zingen dat ik mijn mond maar beter dicht zal houden om kritiek als in mezelf aanvaard en toegestaan te voorkomen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte wat een aansteller die gitaarspeler.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte aan de zanger te verwarren met mijn gedachte aan dat ik mezelf een aansteller noem.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte aansteller koppel aan mijn participatie in de deze gedachte dit oproept doe niet zo kleinzerig Jan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de gedachte kleinzerig maakt mij onzeker om mijn mond te openen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn mond houden in verband breng met mijn woorden inslikken en de goede vrede bewaren.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben aan aanpassen ergernis ontleen als mensen hun mond openen en bijvoorbeeld zingen in de trein.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat zingen van de zanger dat ik veroordeel is dat hij zijn mond opent en onbevangen zingt in de trein.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben onbevangenheid koppel aan angst voor afwijzing en kritiek krijgen. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn onbevangenheid verwar met angst voor afwijzing.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik de zanger opdraag in mijn gedachte dat hij zijn mond moet houden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat mensen die hun stem laten horen en ruimte innemen mij ergert.Ik stel mezelf ten doel wanneer ik ergernis ervaar als iemand zijn ruimte in neemt door zijn stem te laten klinken, Ik stop en Adem. Ik realiseer me dat ik in Herinnering aan onbevangenheid angst heb gekoppeld op afwijzing van mijn bijdrage waarop anderen aangeven dat mijn bijdrage voor hun proces zinvol is. 

Ik realiseer me dat ik de zanger dankbaar ben dat hij mij mijn ergernis dat ik heb gekoppeld aan onbevangenheid als reactie in mezelf zichtbaar maakt.Ik stel mezelf ten doel dat wanneer ik  ergernis ervaar op iemands bijdrage aan mijn proces ik deze bijdrage als ergernis in mezelf aanvaard oprecht zal vergeven als in mezelf toegestaan. Ik realiseer me dat wanneer ik uit ergernis reageer ik afgescheiden ben van in Hier. Ik stel mezelf ten doel dat ik de bijdrage van anderen op mijn proces als in reactie in mezelf ervaar aanvaard en toegestaan mezelf hiervoor verantwoordelijk maak om eenheid en gelijkheid te genereren door Zelfvergeving en Zelfcorrectie hierop toe te passen. 


Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Dualisme

Woorden als topjes van de ijsberg