Dag 159 Vol schroom naar beneden kijken.

Tijdens groepsgesprekken ervaar ik altijd spanning in mijn buik. Ik realiseer me dat ik let op mijn uitspraak die zangerig is in intonatie en dat ik het risico loop door anderen hierop lacherig beoordeeld kan worden. Daarnaast komt het voor dat ik spanning ervaar, emotioneel ben en uit schaamte naar beneden kijk. Ik realiseer me dat ik een volwaardig lid ben en mijn bijdrage lever aan het groepsproces. 
Ik heb opgevangen dat groepsleden wel eens lacherig deden op mijn bijdrage aan dit proces. Tijdens voorstelrondjes ben ik me hiervan bewust. Tot aan het moment dat ik aan de beurt ben ervaar ik spanning. Gisteren tijdens de opleiding heb ik dit ervaren. Ik focus op de reactie van anderen tijdens het spreken waardoor ik niet in Hier aanwezig ben. Als in een cocon afscheiden van de wereld doe ik mijn verhaal. Afgescheiden van wat het beste is voor Alle Leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben in de afwijzing modus te zijn en alert op afwijzing door lacherige reacties van groepsleden. Ik realiseer me daarnaast dat als mensen mijn intonatie nabootsen in hun woorden mij zangerig napraten / imiteren ik hierop alert ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben alert zijn te koppelen aan mijn bijdrage aan het groepsproces.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben vanuit mijn geest afgescheiden te handelen van dit moment waardoor ik kritisch ben op mijn bijdrage.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben ook cynisch te reageren en lacherig op bijdragen van anderen. Ik realiseer me dit en zal hieraan aandacht blijven besteden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dit cynisme als masker in te zetten om mezelf te beschermen en dat ik me realiseer dat ik negatieve aandacht genereer.

Ik realiseer me dat ik tijdens groepsgesprekken permanent spanning ervaar in mijn buik. Ik realiseer me dat ik let op mijn uitspraak die in intonatie 'zangerig is' en dat ik het risico loop door anderen hierop lacherig beoordeeld kan worden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben permanent spanning te ervaren tijdens groepsgesprekken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik vooraf aan het groepsproces denk 'Als dat maar goed gaat'.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik ongewild andere deelnemers aan het groepsproces toedicht dat zij MIJ zullen uitlachen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik door dit zullen angst voor mijn angst in stand hou en voedt.

Wanneer ik merk dat ik angst ervaar in de vorm van spanning ik mijn kwetsbaarheid toon en benoem wat er gebeurt. Ik realiseer me ook dat ik dramatisch kan zijn voor mezelf door hier voortdurend op te focussen. Ik realiseer me dat ik dit punt 'dramatisch overkomen'vervelend vind. Ik realiseer me ook dat ik mezelf tekort doe omdat ik vanuit rust en kalmte mijn bijdrage lever aan het groepsproces.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn kwetsbaarheid veroordeel.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat mijn drama denken mij verhinderd in Hier te zijn.