Dag 48 Ongevraagd advies krijgen zonder onderbouwing.

Dat wat 'in mezelf als mezelf' -als mind- komt bovendrijven - ooit ergens betekenis kreeg. In gesprek met X die 'ja-maar' gebruikt. Daarnaast neemt hij mij in vertrouwen op fluister toon mij toevertrouwd paranoia te zijn'. Ik begrijp hem want ik ken paranoia vanuit ooit ergens betekenis gekregen. 'In mezelf als mezelf'. Ook waardoor paranoia zijn kan ontstaan. Vaak door betweters die hun eigen frustraties niet kunnen kanaliseren en hun shit over anderen uit strooien. Die wellicht onbewust menen zomaar al hun frustraties op anderen mogen uiten. Zo lijkt het op een 'tekort' in die persoon, mijn interpretatie 'in mezelf als mezelf' mezelf aangetrokken. Dus 'tekort' in mezelf als 'tekort'. Gedrag van betweters waarin oordeel woont, mij irriteert en afschuw oproept, als vernedering en oordeel dat eronder ligt. Zelf ben ik altijd benieuwd naar argumenten die schreeuwlelijkers 'spuien'. Te pas en onpas hun 'frustraties ventileren'. En in het moment dat ik een tegen argument heb volgt 'ja-maar'. Mijn gesprekspartner die zelf met 'ja-maar' komt spreekt zelf 'ja-maar' uit. Ik vind ook dit opvallend omdat ik enkele dagen ervoor een blog aa 'ja-maar' heb gewijd. Een 'schuw in schuw met schuw - monoloog'. En dit tussen twee mensen.

Observeren van mijn mind zo lijkt het wel haast is mijn eerste natuur geworden. Zo ook vanmiddag tijdens het fietsen. Op weg naar de stad werd ik ineens onzeker. Verscheidene gedachten die 'in mezelf oppoppen' - 'Ik ben wel open in wat ik deel in mijn blogs'. 'Wat zullen anderen ervan vinden, van dat wat ik schrijf'. 'Waar ben ik mee bezig'. Dus ik dacht ik vraag andere mensen hoe zij mijn schrijven ervaren. Daarop kreeg ik gisteren al advies van iemand die zelf dagelijks schrijft 'dat ik me meer op mijn eigen schrijfproces moet richten'. Dus, met dus kwam hij tot de conclusie dat er dus een dus aan zijn woorden verbonden is. De Dus connected conclusie. Tsja. Ik bedenk me dat ik zelf wel bepaal wat en hoe ik mijn blogs vormgeef. Ik ben hier zelf voor verantwoordelijk .

Met een deel van zijn argument be ik het eens - mijn tekst aan te passen zodat de strekking van het schrijfproces goed wordt uitgelegd. Met het andere deel ben ik het eigenlijk ook eens - omdat het óók mind is - wat ik ooit als betekenis ergens heb erkend, aanvaard en toegelaten. Daarom dus levert mij Dus zoveel frictie op. In mezelf als mezelf. Daarbij kwam ook nog dat ik vandaag erop gewezen werd dat ik beter voor mezelf moet opkomen - mijn zijn niet moet laten afhangen van hoe anderen reageren - dat ik me teveel aanpas aan de mening van anderen - en dat ik moet weten wie ik ben in relatie tot het werk wat ik wil doen en wie ik ben. De beginvraag van vandaag was - 'Wie is Jan' - Wat ik na gisteren wist is dat ik weet dat ik alergisch ben voor commentaar geven zonder onderbouwing van feiten. Op de 'wie is Jan' vraag vandaag - was ik zo snel niet in staat om met feiten mij ik wie is mezelf te beschrijven - aaaaaaii. De waarheid doet af en toe onfijn aan. Ik weet dat ik in mijn gedrag door veel onderzoek en analyse mijn spontaan zijn ben verloren en nogal klinisch mensen op afstand houdt met mijn gedrag.

Ik kijk kritisch naar mezelf. Ik ben bezig met zaken afhandelen en in gang zetten en heb daarbij tijdslimieten en agenda's te respecteren. Vaak genoeg heb ik me inderdaad aangepast aan anderen en liet over me heen lopen. Ik mag best egoistisch zijn in mijn handelen. Alhoewel ik dit assertief noem. Ik ben voor het welzijn van anderen die nu even hulp goed kunnen gebruiken binnen een sfeer waar zij zich veilig en begrepen voelen. Hier is mede mensenlijkheid voorwaarde om vertrouwen op te bouwen. Als samenleving dienen we gezamelijk ons meer bezig te houden met elkaars welzijn. Niet alleen maar in gelijke kansen zodat men tenminste een faire kans krijgt om te voorzien in gezond leven. Zomaar iets roepen zonder feiten onderbouwing daaraan doe ik niet mee. Tussen de oren zal het moeten beginnen. Dat is een.

Ik vergeef mezelf toegstaan en aanvaard te hebben dat ik over dit thema schrijf. Ik aanvaard dat ik me aan anderen heb aangepast. Dat ik te lang keuzes voor mij uit schuif en meer voor mijn belangen mag opkomen. Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat commentaar mij deed aanpassen aan anderen. Door deze aanpassing heb ik nu voor ogen dat ik wel gebeurtenissen in mijn tempo en wat bij me past bezoek.