Dag 161 Onvoorwaardelijke steun.
Hier, wat betekent dat 'een gedachte hier naartoe nemen?' Je schrijft die gedachte op - heel specifiek - wat is de essentie van die gedachte, waaruit bestaat de gedachte, wat is er binnenin de gedachte, wat ervaar je met betrekking tot de gedachte, wat ervaarde je in die gedachte, wat is het ontwerp van die gedachte - dat wil zeggen dat je moet opschrijven de gedachte bestaat, de complete specificiteit van de hele gedachte: je ervaring in de gedachte, je ervaring naar de gedachte toe. En je zult beseffen dat gedachten altijd op herinneringen zijn gebaseerd. Altijd.
Als ik me afhankelijk maak van een reactie: bijvoorbeeld mijn partner zegt meerdere keren 'Je zult wel weggaan en mij verlaten en je laat niets meer van je weten.' Deze uitspraak van haar roept in mezelf een gedachte op. Een reactie die in mezelf verwijst naar een Herinnering. Het feit dat X zonder uitleg Abrupt verdween weerspiegeld mijn Herinnering.
Ik wist niet waar X was waardoor ik me dagelijks de vraag heb gesteld na de verdwijntruc van X. Waar ben je? Waarom weet ik niet waar je bent? Waarom ben ik verdrietig en laat je niets weten? Het is mijn schuld dat je verdwenen bent. Deze frictie link ik aan zonder uitleg verdwijnen. Nadat mijn partner reageert overweeg ik om de dag erna weg te gaan. Alvorens daadwerkelijk weg te gaan blijf ik en vlucht / loop niet weg.
Over het feit dat ik aan mijn partner mijn grens aangeef en zeg dat ik later wil terugkomen op het beginpunt - haar woorden - wil zij toenadering. In wezen accepteert zij mijn grens niet. Zij verlaat de kamer omdat ik haar toenadering niet toesta. Daarop reageert zij dat ik haar in haar beleving afwijs. Zij verwacht toenadering op het moment dat ik mijn grens aangeef. Hieruit ontstaat frictie. Zij wenst / verwacht op haar woorden / aanname van mij dat ik haar vasthoud. Achteraf bevestigd zij dat zij wenst dat ik haar vastpak zoals ik dat altijd doe en zoals haar ouders nooit /niet deden.
Die arm om haar heen die geborgenheid het is oké meisje. Als haar dochter verdrietig is en ik zie dat zij intens verdrietig is dan hou ik haar tegen me aan en zeg ik ben bij je, 'mama is bij je en geef haar - geborgenheid - datgene wat ik zelf had willen hebben. Gewoon geborgenheid ervaren en dat ik er mag zijn had ik nodig. Wij realiseren ons dat we er gisteren niet voor elkaar konden zijn als in Eenheid en gelijk.
Ik realiseer me dat mijn partner er onvoorwaardelijk is voor haar dochter los van haar reacties. Zij steunt haar dochter onvoorwaardelijk omdat zij haar de steun die zij heeft gemist, steun die zij wel nodig had in wezen zonder dat haar dochter erom vraagt in woorden haar deze toenadering, steun en geborgenheid onvoorwaardelijk wel geeft.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik in mijn wezen een grens heb geaccepteerd die mijn partner als fysiek gewaarzijn niet kan waarnemen.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als reactie op haar woorden frictie te genereren.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me niet afhankelijk maak van de reactie van mijn partner die specifiek benoemt.
Ik realiseer me dat haar woorden 'Je zult wel weggaan en mij verlaten en je laat vast niets meer van je weten waarop ik haar fysiek afwijs. Ik realiseer me dat ik door haar woorden een Herinnering in mezelf als reactie zichtbaar maak.
Ik realiseer ik me dat zij onvoorwaardelijke toenadering wenst en ik haar vasthoud en haar hiermee steun.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn partner fysiek afwijs deze afwijzing verwar met mijn wens / verwachting die ik had als kind om fysiek gekoesterd te worden door mijn opvoeders.
Ik realiseer me dat mijn opvoeders het vreemd vonden dat mensen elkaar fysiek welkom zeiden bij een ontmoeting in de vorm van een knuffel en zoen.
Ik realiseer me dat mijn partner deze wens ook heeft uitgesproken als verwachting naar mij omdat zij dit gisteren heeft gemist waarop zij afwijzing heeft ervaren.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik haar vraag onvoorwaardelijke steun fysiek afwijs. Door deze afwijzing werd deze realisatie inzichtelijk.
Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik aan haar vraag om toenadering mijn gemis koppel. Ik realiseer me dat ik door afwijzen ik hierdoor een voorwaarde genereer waaruit ongelijkheid ontstaat. Ik realiseer me dat wij samen een agreement aangaan waarin we afspraken maken over onze individuele vragen die we combineren en binnen dit fysiek zullen gaan wandelen.
Ik stel mezelf ten doel dat we alvorens in reactie te gaan op elkaars woorden en betekenis en als Herinnering die hieraan vastzit eerst te onderzoeken alvorens elkaar af te wijzen.
Ik stel mezelf ten doel dat ik mijn partner aanhoor alvorens in reactie te gaan en hiermee voorkom een ik een energetische mind reactie als in mezelf aanvaard en toegestaan waardoor ik vermijd dat ik uit een Herinnering in Hier op haar reageer en verhinder dat ik meer frictie en ongelijkheid creëer en daardoor effectief en onvoorwaardelijk mijn partner kan steunen.
Ik realiseer me dat ik door niet in reactie te gaan mijn partner ook de mogelijkheid bied om Zelf tot realisaties te komen.
Ik stel mezelf ten doel dat ik haar fysiek gewaarzijn als realiteit in Hier wil ervaren en niet vanuit reactie manifestatie eerst wil vergeven en uitschrijven alvorens te reageren.
Reacties
Een reactie posten