Dag 69 Ho, momentje....

Ho, momentje......

Gisteren had ik zo’n dag dat ik iemand ongevraagd hulp heb aangeboden. In de veronderstelling om te helpen. Vriendelijk zijn. Aardig. Ik ben bezig aan een traject om mijn ervaring met de hulpverlening te vertalen via een opleiding naar ervaringsdeskundig persoonlijk begeleider specifieke doelgroep. Waarin ik wil leren en met andere ervaringswerkers samen me professioneel wil scholen. In het toelatingsgesprek kreeg ik de vraag hoe ik mensen ga bejegenen. En voor welke aanpak ik kies. Ik ben ervoor dat mensen zelf verantwoordelijkheid nemen. En als ze kunnen ook willen. Kunnen en sterk genoeg om wat ze willen vorm te geven. Hun gezonde stukje (therapeutentaal) ontwikkelen. Dit woord – ontwikkelen – houdt me al langer bezig. 

Uit een folder haal ik Volgens de herstelvisie die binnen de psychiatrie gehanteerd wordt betekent herstel namelijk dat onder zijn regie – ‘zijn’ de klant – zoeken we naar de beste manier om te herstellen mét de psychische ziekte. Herstellen samen mét de ziekte. De ziekte blijft tijdens het herstel. Omdat ik een drankprobleem had – en bijna twee jaar droog sta – ben ik in remissie. Tijdens mijn herstel ben ik in remissie en onderweg mét mijn ziekte. Daarbij heb ik last van angst. Ik heb een dubbele diagnose waardoor ik mét twee ziektes onderweg ben en werk aan mijn herstel. Op mijn proces krijg ik positieve feedback. Over mijn manier en aanpak, de manier waarop ik werk aan mijn herstel. Ik ben een doorzetter, moedig en transparant. Ik ben open over mijn schaamte. Maar wat wil ik eigenlijk vertellen.... 

Ik dissocieer bijv. als ik veel prikkels voor me zie. Doordringende ogen. Abrupte moves van mensen in hun beweging. Lachen als ik kwetsbaar ben. Ook ben ik me bewust van het feit dat ik dissocieer. Dat ik contact met mijn werkelijkheid verlies. Ik zie wazig en beelden worden groter en geluiden zachter. Ik bescherm mezelf tegen deze indrukken. Als ik over deze indrukken schrijf komt er telkens een gang in beeld. Een lange smalle donkere gang. Ik ruik een geur. Ik hoor een klapdeur dichtslaan. Ik herinner mij het begin van waar deze dissociatie is ontstaan. Dissociëren is volkomen natuurlijk. Binnen de dierenwereld doen dieren bij gevaar niet anders. Bij dreigend gevaar namelijk heeft dissociëren een functie. Dieren hebben een voordeel. Nadat ze bevriezen en voor dood vogeltje spelen bijvoorbeeld en nadat het gevaar verdwenen is, zij vrolijk verder vliegt en niet onder de indruk van het gebeuren zal blijven.

Ik las dat wij mensen deze prikkel info – als gedachte, emotie of gevoel - opslaan als mind binnen onze denkmachinerie. Waardoor er telkens bij teveel prikkel/resonantie – dit mechanisch fabriekje begint te draaien. Tandwieltjes komen in beweging – en ja hoor – het moment in hier verdwijnt in als dissociatie tot relatie in waar dit beginpunt is ontstaan.

Zo had ik afgelopen maandag een momentje van abrupt uit hier verdwijnen. En gisteren weer. Gisteren bleef ik bij de les – in de realiteit – als innerlijk gewaarzijn. In contact met de werkelijkheid en de woorden die werden gesproken. Het tumult – uitwisseling – mind versus mind - begon door – zo gaf mijn gesprekspartner aan – één woordje.

In het gesprek waren we voorbij aan een onderwerp en er lag in mijn beleving een nieuw thema op tafel. Waarop mijn gesprekspartner in herhaling viel over een vorig thema waarop ik aangaf dat we hier Allang aan voorbij waren. Allang. Hij wou echter terug naar het moment voorafgaand aan Allang. Concreet was zijn argument de tijdsspanne van mijn Allang voor hem – in zijn beleving - heel kort geleden had plaats gevonden en Dus niet Allang. LOL.

Omdat er binnen mezelf geen weerstand ontstond en spraakloos – mindless bleef – kwam ik als reactie toch met een vraag. Of hetgeen binnen zijn systeem als vraag en plaatje gercht aan mij opplopte wellicht zijn resonantie kon zijn? Of dit zomaar zou kunnen? Maar omdat ik me heb voorgenomen alvorens te reageren eerst op mijn eigen plaatjes te kijken – die Dus niet kwamen – was mijn vraag de enige reactie die ik kon bedenken.

Achteraf was deze reactie wel een reactie op zijn resonantie die in mij als mijn mind deed reageren. De moraal van zijn verhaal zo bleek was dat hij van mening is dat ik mijn kelder eens grondig mag schoon maken wil ik in contact komen met mezelf als Zelfoprecht. Ik wil inderdaad graag als eenheid en gelijk Leven. Daarover zijn wij een en gelijk.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik reageer en veronderstel dat zijn reactie resonanties zijn van binnen zijn systeem. Ik aanvaard dat ik ongevraagd heb gestuurd binnen mijn mind die ik alvorens te reageren niet in woorden heb uitgesproken. Ik vergeef mezelf wel dat ik als vraag mijn mind heb vertaald naar een optie als voor hem om te onderzoeken. Ongevraagd advies geven mag niet en zal ik achterwege laten. Ik doe mijn best om te reageren als een en gelijk zoals ik deed omdat er als mind geen gedachten kwamen op zijn reacties dat ik mijn kelder schoon dien te maken en niet heb opgevat als dissociatiemoment. Dissociëren betekent dat mijn mindsysteem actief draait. Dit was niet het geval.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik ongevraagd hulp aanbied waarop er een discussie ontstaat. Ik ben van mening dat mijn gesprekspartner recht heeft op zijn mening. Ik respecteer zijn mening als van hemzelf in zichzelf resonerend. Ik weet dit omdat ik op zijn argumenten niet dissocieerde en als vooralsnog te reageren eerst naar de plaatjes keek die geen info bevatten. Wel als reactie op zijn herhaalde zelfde boodschap heb ik aangegeven dat ik er klaar mee was. Dat ik zijn argumenten niet heb ervaren als in mezelf als van mezelf. Dank daarvoor.