Dag 57 Bewust aanvaarden en toestaan dat door gedachten te rechtvaardigen haar frictie toeneemt

Ik gebruik de zon als synoniem voor mijn idee
dat ik wil participeren als één en gelijk. 

Mijn innerlijk gewaarzijn dat zichtbaar wordt als patroon 'Abrupt' polariteiten waaruit 'frictie' ontstaat, en inzichten biedt zoals 'door gedachten te rechtvaardigen ikzelf haar lading versterk' - en 'waaraan ontleent één gedachte haar autoriteit'. 

Zo las ik het volgende: binnen het 'nature-nurture-debat (aanleg-opvoeding-debat) onderzoekt de discussie omtrent de oorsprong van de eigenschappen van een individu en zijn opvoeding. In deze discussie bestaan meerdere standpunten, die variëren tussen twee extremen: Nature (eigenschappen) en Nurture (omgeving). In dit artikel staat echter een belangrijke andere conclusie. Uit interviews met duizenden gevangenen is dat zij niet echt door hun omgeving in de criminaliteit zijn beland. Voor een overgrote meerderheid geldt dat zij, op een bepaalde leeftijd, een bewuste keuze hebben gemaakt. Ik ga hier geen moreel standpunt innemen over goed en fout maar wel over deze bewuste keuze die deze gedetineerden hebben gemaakt. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben, kan een manier zijn bij erkennen zodat gedachten rechtvaardigen - er komt altijd weer een nieuwe kans -, 'zet ik om - naar verantwoordelijkheid nemen. Vanuit mijn moreel besef verdient een mens, of ander levend organisme altijd weer een kans. Naast het feit dat ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn herstelproces waarvan deze schrijfsessies deel zijn, een keuze die ik bewust maak waren mijn reacties in het verleden ook onbewust. Een soort/vorm/instrument om mezelf te beschermen. Vergeven is voor mij ook een vorm om milder te zijn voor mezelf en naar anderen toe. Mezelf niet langer kwalijk nemen en nadragen dat mijn daden resulteerden in ellende. Zo las ik ook dat binnen het herstelrecht vergeving een belangrijke rol speelt.

Ik las vandaag óók een blog waarin de functie van een woord om polariteit te onderscheiden beschreven staat. Twee polariteiten met één midden. Existenties verkregen uit ervaring. Mijn laatste relatie is óók 'abrupt' beëindigd. Ik weet inmiddels dat wat ik zie in een ander van mezelf is. Binnen een intieme relatie dit extra wordt uitvergroot. Wat heb ik geleerd van dit samenzijn. Dat ik leer om mijn innerlijk gewaarzijn gewaar te worden - alvorens en voordat ik in uiterlijk gewaarzijn handel. 

Onder abrupt zo realiseer ik me zit een ander woord dat ineens duidelijk wordt. Het woord 'verantwoorden'. In de vorm van een schuldgevoel - als projectie van het verdriet dat ik heb gevoeld. Verantwoorden - dat ik me aanpas om de goede vrede te bewaren. Maar ook verantwoorden uit plichtsbesef. Polariteiten in woorden die weerstand en zon bevatten. Plichtsbetrachting omdat ik hier vrijwillig voor heb gekozen. Verantwoorden en uitgelachen worden door de juf. Ik gebruik dit voorbeeld geregeld om aan te tonen waar het verschil in frictie inzit en wat ik heb aanvaard en toegestaan in mezelf als mezelf.

In de weerstand schijnt de zon is een uitspraak die ik voor het eerst onbewust ergens deed. Dat de weerstand wordt opgeroepen is voor mij een teken dat ik en angst ervaar, omdat er 'abrupt' een verandering plaats vind buiten mezelf waarop ik geen invloed kon uitoefenen (de juf). En uit plichtsbetrachting (vrijwillig marine) waartoe ik vrijwillig het besluit nam. Met als gevolg dat ik mezelf aan regels conformeer. Verschillen meetbaar als weerstand (juf) zon (marine). Beiden zijn polariteit van het zelfde woord. Meetbaar waartussen het nulpunt = neutraal ligt. Dit punt kan ik bereiken door vergeving toe te passen op datgene wat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard. 

Wat ik me ook nu realiseer is dat ik niet kon reageren op de juf en als aan de grond vastgenageld was en geen weerwoord had. Zolang ik voorbereid ben op een situatie en mijn weerwoord klaar heb sta ik sterk. Gebeurt er spontaan iets dan is mijn controle weg waardoor ik dissocieer en dichtklap. Einde contact en alle gevoelens en emoties in mezelf worden geactiveerd. Met name het gezichtsverlies dat ik lijdt speelt me parten. Als compensatie kies ik voor gedachten aan seks en masturberen om deze negatieve lading (weerstand) te ontkrachten. Omdat ik door dit schrijfproces mijn eigen autoriteit geworden ben kan ik ontladen en neemt weerstand af waardoor de zon gaat schijnen. 

Daarbij komt ook nog een ander inzicht boven drijven. Tijdens een traning assertiviteit heb ik geleerd dat het volledig legitiem is om ervoor te kiezen om bedenktijd te vragen alvorens over te gaan tot de keuze om wel of niet in te gaan op de vraag van een ander. Want waarom eigenlijk zou ik als ik overgaan tot handelen op het moment dat ik geen antwoord heb/weet zodra iemand mij een vraag stelt. Ik ga er namelijk zomaar van uit dat het gerechtvaardigt - verwacht wordt - dat ik een antwoord heb. 

Kunnen anderen er zomaar vanuit gaan dat ik verplicht ben tot antwoorden en eigenlijk anders gesteld - 'waarom zou ik moeten verantwoorden? Maar waarom - 'ja-maar' = angst noem ik het 'verantwoording afleggen'? 

Want (rechtvaardiging) het zou toch zomaar kunnen dat ik simpelweg op een vraag geen antwoord heb (dissocieren door een teveel aan prikkels = abrupt) of weet ( abrupt = gezichtsverlies, teveel denken, controle verlies) waardoor mijn spontanieteit verdwijnt en inspiratie wegebt. 

En het zou ook nog kunnen 'OMDAT ER NIETS OPPLOEPT....In dat moment'.... 'Zoeken naar een antwoord op een vraag door dit schrijfproces en vergeving toepassen dat wat er gezegd wordt of gevraagd in mezelf als toegestaan en aanvaard - verdwenen is.

Inmiddels weet ik ook want ik heb er al vaker iets over geschreven dat abrupte beslissingen mezelf aansporen tot na-denken. Na-denken wordt functioneel. Een instrument. Om polariteiten in mezelf als mezelf, die aanwezig zijn, niet langer te rechtvaardigen, maar te onderwerpen aan een onderzoek. En meer inspiratie kan ervaren in mezelf. Ook door iets anders te gaan doen, bijv, afwassen of douchen en in het zonnetje zitten.