Dag 4 In de weerstand schijnt de zon.


Afgelopen week realiseerde ik me dat wat ik ervaar als stressmoment in intentisiteit weer dient af te nemen. In feite ervaar ik dit moment vanuit mijn ware Ik gewaarzijn als onwaar. Het moment dat hieraan voorafgaat is juist en was mijn spontaan, onbevangen en vriendelijke kind zijn. In deze staat van zijn voel ik me veilig en vol van zelfvertrouwen.Wordt dit ondermijnt dan vertaald zich dit binnen mijn systeem naar een staat van zijn als vorm bevriezen, vluchten of vechten.

Tot op heden hanteer ik de strategie om verbaal het gesprek (gevecht) aan te gaan en verwacht hierop een reactie. Dit gevecht ontstaat vanuit mijn gevoel van wantrouwen (bevriezen). Ik wil binnen mijn relatie dat wij in relatie tot elkaar open communiceren en overleg hebben over elkaars activiteiten. Gebeurt dit niet en mijn vriendin plant een activiteit buiten mijn weten om, dan ervaar ik dit als wantrouwen. Maar waarom wil ik overleggen? Waarom wil ik open communiceren? Mijn verzoek op haar beurt  vertaald zij naar verantwoording afleggen over hetgeen zij gaat ondernemen.

Op de lagere school kreeg ik van de juf het commando:"niet nu; Nu niet spelen, In de rij staan". Onder haar goedkeuring mocht ik dus eigenlijk wel spelen. Zij keurde mijn ware ik kind zijn onbevangen, spontaan, vriendelijk, vol zelfvertrouwen in wezen (mijn beleving) af. In mijn beleving ontbrak het aan begeleiding in de vorm van overleg. Haar autoriteit over mij deed mij bevriezen. Ik stond daar in de vrieskou. Bevroren naast de grote schooldeur op haar permissie te wachten om weer kind te zijn. Dus weer mogen bewegen want van mijn ouders kreeg ik de instructie om te gehoorzamen aan de grote mensen. Gehoorzamen aan een autoriteit buiten mij. Deed ik dit niet dan volgde er dus blijkbaar sancties. Later weer terug in de klas als toegift hierop lachende kinderen die mij vernederen. 

Voel ik me nu vernederd en gekleineerd dan begin ik te lachen als strategie om de stressprikkels buiten te houden. Dit gedrag is functioneel voor mijn overleving. Wat ik wil is graag Leven vanuit mijn natuurlijke vorm van gewaarzijn (spontaan, vriendelijk en onbevangen). Vol zelfvertrouwen weer vertrouwen. Ik weet nu ook als zich een gebeurtenis aandient die abrupt begint "Nu niet" waaruit wantrouwen is ontstaan, hier een boodschap (cadeautje in schuilt). Door een ander gedrag "vluchten en niet blijven staan naast de grote schooldeur" neemt de spanning in mijn systeem af. Ik stap uit de spanning waardoor mijn activeringscyclus afneemt en de verwerking van mijn trauma kan beginnen. Deze basis kan dienen om onvoorwaardelijk vrij te Leven. Wat ik echt wil: dat de zon door deze weerstand heen gaat schijnen. Ook wil ik spanning voorkomen, niet meer vluchten, overleggen met mijn partner en open en geweldloos communiceren. 

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik vanuit mijn onware herinneringen situaties beoordeel die eigenlijk fijn en gezellig zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik mijn ware-Ik in de vorm van spontaan, onbevangen en vriendelijk zijn jarenlang heb verwaarloosd.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik me heb gedragen als slachtoffer van mijn omstandigheden die ik zelf vorm geef.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik te lang in spanning heb geleefd en mijn waarheid met me heb meegedragen als een zware last.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik lang heb gedacht dat de wereld alleen maar draait om mij.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik anderen uitlach als strategie om te overleven. Ik wil graag Leven.

Ik vergeef mezelf toegstaan en aanvaard te hebben dat ik wantrouw en weer vanuit zelfvertrouwen en heelheid wil bewegen. Hiervoor kies ik Nu bewust.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben om te gehoorzamen aan een autoriteit buiten mij, was de instructie van huis uit, en deze instructie uit draag naar anderen in de verwachting dat zij aan mij gehoorzamen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 1 Luisteren is zeg maar echt mijn ding.

Dualisme

Woorden als topjes van de ijsberg